Konsultacja kwalifikacyjna do protezowania stawu biodrowego/kolanowego

Wskazaniem do planowanej endoprotezoplastyki stawu biodrowego, o ile nie jest ona wykonywana w wyniku złamania, jest zaawansowana choroba zwyrodnieniowa, która powoduje znaczne dolegliwości bólowe i ograniczenie ruchomości, utrudniające codzienne funkcjonowanie.

W przypadku zaawansowanej choroby zwyrodnieniowej stawu biodrowego, pacjent może doświadczać:

• ograniczenia ruchomości stawu
• sztywności
• dolegliwości bólowych, które mogą występować nawet w spoczynku

Ból związany ze zmianami zwyrodnieniowymi stawu biodrowego może także promieniować do stawu kolanowego.

Warto jednak pamiętać, że dolegliwości, które zdają się mieć swoje źródło w stawie biodrowym, mogą być wynikiem różnych czynników, takich jak choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego, przepukliny, choroby urologiczne itp. Dlatego każdy pacjent przed przystąpieniem do endoprotezoplastyki wymaga dokładnego badania ortopedycznego oraz wykonania diagnostyki radiologicznej, najczęściej obejmującej rentgen miednicy w projekcji przednio-tylnej.

Istnieją różne podejścia do pierwotnej całkowitej endoprotezoplastyki stawu biodrowego, a procedura ta obejmuje usunięcie zdegenerowanej głowy kości udowej wraz z częścią szyjki (tzw. odcięcie) oraz powierzchni stawowej panewki stawu biodrowego (tzw. wyfrezowanie). Elementy endoprotezy mogą być zamocowane do kości:

Bez użycia cementu (endoprotezy bezcementowe):

• na zasadzie ścisłego dopasowania (pressfit)
• za pomocą cementu kostnego (endoprotezy cementowe)

Istnieje także możliwość zastosowania obu metod mocowania dla różnych części endoprotezy u jednego pacjenta, co nazywane jest mocowaniem hybrydowym. Przykładowo, implant udowy może być mocowany za pomocą cementu, podczas gdy panewka jest mocowana bezcementowo.

Po przygotowaniu loży kostnych, elementy stawu zastępowane są implantami ortopedycznymi, takimi jak trzpień z główką oraz panewka wraz z wkładką. W przypadku endoprotez osadzanych na cemencie kostnym, wkładka często pełni również funkcję panewki.

Endoprotezy stawu kolanowego można sklasyfikować ze względu na sposób ich związania z kością podłoża, dzieląc je na protezy cementowe lub bezcementowe. Z kolei, pod względem stopnia związania elementu piszczelowo-udowego, wyróżniamy protezy niezwiązane, półzwiązane oraz zawiasowe. Dodatkowo, uwzględniając zakres zmian patologicznych i zakres wymiany stawu, endoprotezy kolana dzielimy na całkowite, gdzie poddawana jest wymianie cała powierzchnia stawowa kości udowej, piszczelowej, a czasem również rzepki, oraz częściowe (jednoprzedziałowe), gdzie wymiana obejmuje jedynie wybrany, najbardziej zdegenerowany przedział stawu kolanowego.

• współistniejące choroby o charakterze ogólnoustrojowym
• zakrzepica
• zaawansowane żylaki kończyn dolnych
• zniekształcenia kończyn
• zaawansowana osteoporoza
• zakażenia stawu lub skóry w okolicy planowanego zabiegu, stawy neurogenne Charcota
• przewlekłe stany zapalne
• względne: znaczna osteoporoza, otyłość, żylaki, młody wiek